Μια εμπειρία

20 Νοεμβρίου, 2006 στις 1:28 μμ (Ανάλαφρα)

Κάποτε μου συνέβη να ερωτευθώ. Πετούσα στα σύννεφα. Σε όλο μου το κορμί χτυπούσαν τρελά χίλιες καρδιές όταν τον συναντούσα. Ήταν ο απόλυτος έρωτας.
Εγώ ήμουν 21 και αυτός 44. Αταίριαστες ηλικίες. Το έβλεπα το ένιωθα. Ήταν τρελό αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ. Αν πίστευα στα μάγεια θα ορκιζόμουν οτι τα είχε χρησιμοποιήσει πάνω μου. Όμως δεν πιστεύω.
Τα προβλήματα πολλά. Εγώ ιδεολόγος , ανύπαντρη μητέρα, εργαζόμενη με πολλά χρέη, και προσπάθώντας να τελειώσω το νυχτερινό λύκειο , ήμουν εξαντλημένη. Αυτός μεγαλοεπιχειρηματίας, μικρόμυαλος, με κόμπλεξ, ζήλια, άσωτη ζωή, δεν υπολόγιζε κανέναν σωστός έμπορος στα πάντα.
Δεν είχε το πνευματικό επίπεδο να με πλησιάσει και πονούσα. Πονούσα γιατί ενώ τον σιχαινόμουν σαν άνθρωπο, τον ήθελα απεγνωσμένα.
Το σεξ μαζί του ήταν θεϊκό. Πράγματι, άγγιζα τον παράδεισο όταν ενωνόμουν μαζί του.
Γενικότερα είχαμε ένα περίεργο δέσιμο. Στον ύπνο μου ένιωθα αν έχει κάτι. Πάντα ένιωθα τα πάντα γύρω από αυτόν. Παρόλα αυτά ήταν πολύ ρηχός για μένα. όσο περνούσε ο καιρός τον αγαπούσα και τον σιχαινόμουνα περισσότερο . Και αυτό ήταν το μαρτύριό μου. Μισούσα τον εαυτό μου. Πονούσα, υπέφερα. Έφτασε το τέλος. Έφυγα. Νόμιζα πως γλίτωσα. Γελάστηκα. Ήμουν έκγυος… Απόγνωση… Να το ρίξω δεν μπορούσα να το κρατήσω δεν ήθελα από έναν τόσο μεγάλύτερο με τόσο παλιές ιδέες. Φοβόμουν ,ήμουν σίγουρη , οτι θα χρησιμοποιούσε τα λεφτά του για να μου το πάρει ή για να με κάνει οτι θέλει. Είχα και το γιο μου να σκεφτώ. Έτσι έκανα την επέμβαση, στο ίδιο χειρουργείο που είχα γεννήσει. Έγινα κομμάτια… Πήγα μόνη μου . Δεν ήθελα να μοιραστώ τον πόνο μου με κάποιον που δεν το άξιζε , αλλά ούτε με αυτούς που με αγαπούσαν…Το γεγονός με σημάδεψε για πολύ καιρό. Αυτός για τα επόμενα 2 χρόνια μου ζητούσε να βγούμε. Όταν αρνιόμουν μου έλεγε ‘εμεις οι δυό θα είχαμε παιδί τώρα’. Γινόμουν ράκος. Αλήθεια που δεν βοήθησε δεν με πείραξε ούτε που αδιαφόρησε. Το οτι έριχνε λάδι στη φωτιά ήταν αυτό που λέμε μου έριχνε κλοτσιά να πάω πιο κάτω. Βέβαια όλα αυτά τα έκανε γιατί με αγαπούσε. Έτσι τον βόλευε να λέει. Μετά τα δύο χρόνια ηρέμησαν τα πράγματα. Εγώ συνέχιζα να τον μισώ, και αυτός ερχόταν στη δουλειά μου και με έβλεπε που και που χωρίς να με ενοχλεί.
Συνεχίσαμε έτσι άλλα δύο χρόνια . Την τελευταία φορά που τον είδα σιγουρεύτικα οτι ξέμπλεξα πια. Ούτε καν του μίλησα. Πόσο έξω έπεσα… Μετά από μια εβδομάδα ήρθαν οι φίλοι του και με κάλεσαν στην κηδεία του. Πήγα να σιγουρευτώ οτι ήταν νεκρός. Βλέπετε ένιωθα οτι με είχε σκοτώσει πριν χρόνια κι έτσι ίσως και να επιθυμούσα τον θάνατό του. Τον είδα. Κι εκεί άρχισαν όλα πάλι. Ήμουν ακόμα ερωτευμένη. Όχι αρρωστημμένα. Απλά όπως είδη ανέφερα με την χειρότερη μορφή του έρωτα.Αν ζούσε θα μου έδινε την ευκαιρία να του πω αυτά που έχω μέσα μου και ίσως έτσι να τον ξεπερνούσα. Είμαι σίγουρη οτι θα τον ξεπερνούσα. Πεθαίνοντας όμως άφησε μέσα μου μια μισοτελειωμένη κατάσταση .Τον έρωτά μου για κείνον. Τα παράπονα που δεν του έκανα. Το γιατί μου φέρθηκε έτσι. Γιατί… Έφυγε και με κράτησε δέσμια στον έρωτά του.