everything

Εδώ και αρκετό καιρό παρατηρώ τη λέξη πανικός πολύ συχνά στα ψαχτήρια του διαδυκτίου.
Φαίνεται από την επισκεψιμότητα οτι το θέμα απασχολεί πολύ κόσμο. Δυστυχώς.

και γράφω δυστυχώς γιατί οι κρίσεις πανικού είναι μαρτύριο για όποιον τις περνάει. Η ώρα δεν περνάει , αντικρύζεις τον θάνατο κατάματα και αυτός σε προσπερνάει. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό . Είναι η αντίδραση των άλλων και ο φόβος της τρέλας.  Αναρρωτιέσαι αν είσαι τρελός και φοβάσαι το ίδιο σου το σώμα. Μπερδεύεσαι και τα  συμπτώματα αλλάζουν με τον καιρό. Περνάς από κατάθλιψη , από αγοραφοβία, και από όλα τα στάδια του τρόμου με τη βεβαίωση του ψυχιάτρου οτι δεν είσαι τρελός οτι αφού σου λείπει η σεροτονίνη δεν πρόκειται να σου λείψει η ορμόνη που οδηγεί στην σχιζοφρένεια.
Όταν όμως έρχονται οι στιγμές τίποτα από όλα αυτά δεν μετράει.

Χάνεις τον προσανατολισμό σου και όλα αυτά που θεωρούσες δεδομένα , ανατρέπονται από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Σκέφτεσαι όλους τους γιατρούς που πέρασες (αφού τα σωματικά συμπτώματα ήταν αληθινά) και που φορτώνοντάς σε με φάρμακα δεν σου πρότειναν να επισκεφτείς έναν ψυχίατρο.
Οι παρενέργειες από τα φάρμακα των παθολόγων , γαστρεντερολόγων , πνευμονολόγων , οριλά, έρχονται και σου καθυστερούν την ανάρρωση προσθέτοντας προβλήματα σε ένα σώμα που ήδη βασανίζεται.
Η δουλειά σου , η οικογένειά σου, οι σπουδές σου, η προσωπική σου ζωή,  η ζωή σου πάνε πίσω και τρέχεις να προλάβεις.

Μάταια.

Θες χρόνο και σωστή διάγνωση.
Και τα έχεις. Αργά ή γρήγορα δεν έχει σημασία.
Και αρχίζεις και προχωράς. Βαδίζεις σε καινούρια μονοπάτια. Κάνεις αυτά που σου είπε ο γιατρός σου, βγάζεις από τη ζωή σου όσα και όσους σε ενοχλούν, παίρνεις τα χάπια σου αλλά …δεν βλέπεις φως. Οι κρίσεις συνεχίζουν, ίσως πιο αραιά , ίσως με μικρότερη ένταση, ίσως μικρότερης διάρκειας ,και όλα αυτά αν είσαι τυχερός, αλλά είναι εκεί. Τότε είναι που αρχίζεις και το ψάχνεις.

Βλέπεις πόσο σημαντικό είναι το δώρο της αναπνοής και πόσο απλόχερα το έχουμε όλοι αρχίζεις να ευγνωμονείς. Ευγνωμονείς το θεό, το σύμπαν ,τη φύση,  την ανώτερη δύναμη ή όπως αλλιώς θες να το πεις και σκέφτεσαι.
Ίσως το πρώτο στάδιο σκέψης να είναι η μνησικακία ή και η ζήλια. Ίσως ρίχνεις φταίξιμο στους άλλους.
Καλά κάνεις και βγάζεις τον καταπιεσμένο σου θυμό αλλά δεν είναι αυτός ο δρόμος. Εγώ δεν σκέφτηκα τίποτα από όλα αυτά. Μόνο πως αν πήγαιναν περισσότεροι άνθρωποι στον ψυχίατρο δεν θα υπέφερα τόσο. Σκεφτόμουν πως δεν θα υπέφερα αφού θα ζούσα με υγιής ανθρώπους γύρω μου. Και εκτός από τα απωθυμένα που δεν θα έβγαζαν πάνω μου , θα μπορούσα νωρίτερα να πάω στον γιατρό.

Τώρα βλέπω οτι έκανα λάθος στο πρώτο στάδιο σκέψης. Αν και ανάμεσα σε ψυχικά υγιής ανθρώπους σίγουρα θα έβρισκα νωρίτερα τί μου φταίει. Μια ορμόνη.

Συνεχίζεις τη σκέψη. Πας στο δεύτερο στάδιο. Μαζί με την ευγνωμοσύνη για την αναπνοή που σου δώθηκε , βλέπεις και πόσο μάταιο ήταν που πληγωνόσουν και που έτρεχες να τα προλάβεις όλα. Αφού το σημαντικότερο είναι δώρο τότε και τα υπόλοιπα έρχονται φτάνει να το θές. Και πέφτεις στην παγίδα . Ενοχές. Φταις που έτρεχες ,φταις που ανγχωνόσουν , φταις για όλα. 

Χαλάρωσε . Τόσα ήξερες τόσα έκανες. Δεν πειράζει.

Και περνάς στο τρίτο στάδιο.

Παρατηρείς.

 Και πολύ καλά κάνεις. Τώρα έιναι που βρήκες το δρόμο για τη θεραπεία σου. Παρατηρείς τί νιώθεις. Παρατηρείς πόσο κρατάει αυτό που νιώθεις. Και βρίσκεις τρόπους. Εμένα με βοηθούσε ο Μικυ Μάους. Πριν κοιμηθώ διάβαζα και άν με επισκεφτόταν ο πανικός τον παρατηρούσα για λίγο και συνέχιζα να διαβάζω και ..όλα καλά.

Μόνο μια ανατριχίλα αλλά μπροστά στα υπόλοιπα ήταν τίποτα. 

Και αρχίζεις να ζεις δειλά δειλά. Μέχρι που τρως κιόλας! 

Και ξανασκέφτεσαι το πρώτο και το δεύτερο στάδιο. Και ξανά το τρίτο. Και βάζεις μια σειρά . και τα ξαναμπερδεύεις. Αλλά είσαι πιο κοντά. και προσπαθείς.

Πας στο γιατρό σου και του λες τις παρενέργειες. Ήρεμος σου δίνει άλλη μάρκα χαπιών και σου εξηγεί οτι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός γι΄αυτό να συζητάς συνέχεια με τον γιατρό σου ώστε να σου βρει το κατάλληλο φάρμακο. Και συνεχίζεις.

Και ξαναπάς και του λες τις παρενέργειες. Κια σου εξηγεί οτι πρέπει να πηγαίνεις στο γιατρό σου να σου ρυθμίζει τη δόση. Και νιώθεις μαλάκας που τόσο καιρό τον απέφευγες.

Και όλα πηγαίνουν καλά. Προσπαθείς, τα καταφέρνεις 

Πας στον γιατρό σου και του αναφέρεις την κρίση που έπαθες. Γιατί τώρα που όλα είναι καλά. Σου λέει πως έχεις δικαίωμα να παθαίνεις μια στο τόσο. Κι αν δεν θέλω να έχω αυτό το δικαίωμα; Γελάει ,  ησυχάζεις.Το δέχεσαι.

Ησυχάζεις τόσο που πονάς από κρίση στομάχου (από παλινδρόμηση έχουν ανέβει τα υγρά του στομαχιού) και νομίζεις οτι είναι πανικός και κάνεις ασκήσεις χαλάρωσης. Πας νοσοκομείο και βλέπεις οτι δεν υπάρχει πανικός μόνο στομαχικά προβλήματα που απλά δεν έδωσες σημασία. Χαλαρώνεις και συνεχίζεις.

Και όλα πηγαίνουν καλά. Ζεις την ζωή σου , βλέπεις τα καλά της όλης κατάστασης, βρίσκεις τον εαυτό σου, συζητάς άνετα για τον πανικό, μέχρι που ολοκληρώνεται η θεραπεία. 

Κόβεις τα χάπια σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού και η ερώτηση που παραμονεύει: θα το ξαναπάθω; 

Η απάντηση είναι απλή. Αν είχες πνευμονία και πήγαινες στο γιατρό και γινόσουν καλά, θα μπορούσε ο γιατρός να σου πει ότι δεν θα ξαναπάθεις ποτέ; Όχι. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι οτι τώρα είσαι καλά. 

Χαμογελάω. φεύγω. Η απάντηση είναι αυτή που περίμενα. Αληθινή. 

Μετά από τοσο καιρό ( πέντε μήνες) ακόμα θυμάμαι την απάντηση. Δεν με φοβίζει. Αυτή η περιπέτεια με έκανε να δω πάρα πολλά και να εκτιμήσω περισσότερα. Μαζί με όσα είδα και εκτίμησα αγάπησα και τον εαυτό μου περισσότερο.

και κάτι που με έκανε να ανατριχιάσω. Ένα σχόλιο edo kai 6 xronia efxomai na xipniso mia mera kai na niotho kala..barethika na fobamai

Σε όλους τους ανώνυμους που αφήνουν σχόλια σε ποστ με θέμα τον πανικό έχω να πω κάτι.

Οι ψυχικές ασθένειες είναι μια δοκιμασία τίποτα παραπάνω. Δεν αλλάζουν προσωπικότητα , δεν αφήνουν σημάδια  και δεν λερώνουν.

Και όσοι έχουν πρόβλημα στο άκουσμα των λέξεων ψυχίατρος, ψυχοφάρμακα, ψυχικές ασθένειες καλά θα κάνουν να το ψάξουν λίγο .

Καλή δύναμη σε όλους

ο Φλεβάρης είναι για μένα ιδιαίτερος μήνας.
Μπορεί για όλον τον κόσμο να σημαίνει μήνας μετά τις γιορτές άρα μήνας χωρίς λεφτά. Κι είναι γεγονός . Σε πολλά επαγγέλματα ο δεύτερος μήνας είναι ιδιαίτερα δύσκολος.
Όμως για μένα είναι κάτι άλλο.
Κάθε Φλεβάρη προετοιμαζόμασταν για το καρναβάλι…όντας βέρα Πατρινιά οι προετοιμασίες σήμαιναν πάρτι ,συγκεντρώσεις παιχνίδια και γιατί όχι και όνειρα.
Στο πέρασμα των χρόνων το καρναβάλι έγινε κάτι που απέφευγα..αλλά δεν έχει σημασία. Πάντα μου έδινε μια παιχνιδιάρικη διαθεση ακόμα και τις φορές που επέλεγα να λείπω από το πανηγύρι.
Αυτή τη χρονιά ο Φλεβάρης είναι για μένα η αρχή.
Στέλνω βιογραφικά , έχω ήδη κανονίσει συνάντηση για συνέντευξη και περιμένω να δω τα αποτελέσματα για να κλείσω για την καλοκαιρινή σαιζόν.
Η ανεργία που υπάρχει είναι έντονη αλλά δεν με φοβίζει. Έχω εξοπλιστεί κατάλληλα και αυτά που έχω να προσφέρω στον εργασιακό χώρο είναι μοναδικά( όπως ο καθένας μας άλλωστε).
Η επαγγελματική μου άνοδος αρχίζει στα τριανταένα. Μπορεί για πολλούς να φαίνεται αργά, αλλά εγώ είμαι μία και πιστεύω σε μένα.
Πέρσυ έκανα μια λάθος επιλογή. Δεν πίστευα αρκετά σε μένα και διάλεξα μια ανοργάνωτη επιχείρηση για να κάνω τα πρώτα μου βήματα. Μου βγήκε σε καλό. Αυτή μου η εμπειρία μου δίδαξε πράγματα που δεν υπάρχουν γραμμένα.
Τα ήξερα και εν μέρει τα είχα ζήσει και σε άλλους εργασιακούς χώρους αλλά ποτέ δεν τα ανέλυσα.
Πήγα ως απλή σερβιτόρα , στην πορεία οργάνωσα ένα τμήμα , έγινα υπεύθυνη σε αυτό , ανέλαβα το προσωπικό μου, και όταν πήγαν να μου αναθέσουν και άλλα τμήματα που (πιστέψτε με ) μου ήταν πολύ εύκολο ,με φάγανε οι ίντριγκες . Στην πραγματικότητα ήταν η απογοήτευση που με έφαγε. Απογοητεύτηκα γιατί οι άλλοι δεν αγαπούσαν όσο εγώ την δουλειά τους και την επιχείρηση.
Κι έτσι τον Αύγουστο τον πιο αγαπημένο μου μήνα, πήρα μαζί μου τις εμπειρίες μου και αποχώρησα , μετα την ευγενική απόλυση που δέχτηκα
Θα μπορούσα να μείνω και να μην επιτρέψω να συμβεί κατι τέτοιο πλουτίζοντας το βιογραφικό μου με καλύτερο τρόπο.  Όμως αυτό το γεγονός με πλούτισε με σημαντικά πράγματα , πράγματα που δεν αναγνωρίζονται σε ένα βιογραφικό είναι όμως εξίσου αν όχι περισότερο σημαντικά.
Έτσι λοιπόν βρίσκομαι εδώ και περιμένω. Αυτόν τον μήνα παίζονται τα πάντα στα επαγγελματικά μου. Και όχι μόνο.
Μετά από τοοοοσα χρόνια θα πάρω το πολυπόθητο πτυχίο μου.
Δίνω το μάθημα που εδώ και ενάμιση χρόνο χρωστάω και λόγω καταστάσεων δεν μπορούσα να παρεβρεθώ στις εξεταστικές.
Όλα είναι φωτεινά… όχι εύκολα αλλά έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήθελα τα εύκολα.
Προετοιμάζω την πτυχιακή μου ή μαλλον προετοιμάζω τον εαυτό μου να κάνει την πτυχιακή μου.
Αυτός ειναι ο λόγος που δεν ανεβάζω ποστ.

Εσάς όμως σας διαβάζω αρκετά συχνά. Βλέπω τα θέματα που σας απασχολούν , τα θέματα της επικαιρότητας αλλά και τα άλλα που δεν τα αναφέρει κανένα δελτίο κι όμως είναι πιο σημαντικά. Σας ευχαριστώ για την παρέα που μου κρατάτε και σας εύχομαι ολόψυχα καλό μήνα.
Όσο δύσκολος κι αν είναι για μερικούς ποιός είπε οτι τα δύσκολα δεν είναι και ενδιαφέροντα;

Ο πανικός έχει φύγει πια από τη ζωή μου. Η ανορεξία , η δύσπνοια , η ταχυπαλμία(καλά όχι τελείως η ταχυπαλμία), έχουν φύγει . Νιώθω ελεύθερη να κάνω ότι θέλω.

Πηγαίνω σε μέρη με πολύ κόσμο άνετα, χρησιμοποιώ με ύφος επαγγελματία λεωφορείο για τις μετακινήσεις μου, και όταν πίνω τον καφέ μου σε μαγαζί χαλαρώνω.  Δεν υπάρχει τίποτα πια στις αντιδράσεις μου που να θυμήζει τί περνούσα μέχρι πέρσι.

Με αυτήν την άνεση πηγα σε μια φίλη για καφέ. Δεν ήταν καλά. Αναγνώρισα κάτι στο βλέμμα της. Μου είπε για μια κρίση πανικού που έπαθε πριν λίγες μέρες.

Δεν είμαι ειδικός αλλά τα σημάδια είναι όλα εκεί.

Ενώ μου τα ανέφερε με λεπτομέρειες (εγώ δεν μπορούσα τότε), είδα πολύ καθαρά την άρνησή της να συνειδητοποιήσει την κατάσταση. Αν και αρκετά ψαγμένη στα θέματα ψυχολογίας δεν μπορεί να δει τον διαχωρισμό ανάμεσα ψυχολογίας κ(συναισθημάτων) και ψυχιατρικής (σωματικής ασθένειας).

Φυσικά δεν την πίεσα ούτε έκανα καμμιά νύξη στο θέμα. Απλά την άκουσα προσεκτικά και της συμπαραστάθηκα . Από πείρα βλέπω οτι δεν είναι έτοιμη.
Την είδα πάλι σήμερα..Μέσα σε μια βδομάδα κατάφερε να τρομάζει με οτιδήποτε. Το έχει συνέχεια στο μυαλό της και φυσικά το προκαλεί να συμβεί.

Η αδελφή της την προτρέπει να κάνει εξετάσεις.
Φυσικά και δεν είπα τη γνώμη μου. Ξέρω καλά πως όποιο κι αν είναι το σωματικό σύμπτωμα , όταν φοβάσαι να μπεις σε καφετέρια ή οπουδήποτε με κόσμο, τότε είναι ψυχιατρική η ασθένεια.
Σε μια δυο μέρες θα της μιλήσω και θα είμαι μαζί της σε ότι αποφασίσει.
Όμως δεν μπορώ να μη σκεφτώ κάτι. Γυρνάει στο μυαλό μου και με βασανίζει από την πρώτη συζήτηση που είχα μαζί της.
Πως γίνεται αυτή η άρνηση να υπάρχει σε όλους;
Από τις περιπτώσεις που έχω δει μόνο εγώ δεν ήμουν αρνητική στο θέμα. Το οικονομικό με κόλλαγε μόνο, αφού στο νοσοκομείο μου έκλειναν ραντεβού μετά από δύο!!! μήνες , στο Ι.ΚΑ μετά από ένα μήνα όπου και ο γιατρός δεν ήρθε ποτέ!!!. Μάλλον μετά από 45 λεπτά που περίμενα παρακάλεσα την ρεσεψιόν να μη μου πει ποτέ ποιός είναι (σε περίπτωση που ερχόταν μέχρι ναφύγω) γιατί θα τον χτύπαγα…

Έτσι η νουνά μου στα 28 μου μου έκανε δώρο την πρώτη μου επίσκεψη στον ψυχίατρο. Κι όλα πήγαν καλά. Αυτά όμως για μένα…

Για τους υπόλοιπους που ξέρω βλέπω μια άρνηση για την πρώτη επίσκεψη σε ψυχίατρο που θυμίζει κάτι από το μεσαίωνα και τo κυνήγι των μαγισσών.
Καλά δεν υπάρχει πυρρά αλλά αν υπήρχε ίσως …

Κάτι πρέπει να γίνει με αυτό το θεματάκι. Για πολλές ασθένειες (ψυχιατρικές) φταίει μια τόοοοσο δα μικρή ορμόνη η οποία ρυθμίζεται με μια τόοοσο δα μικρή συνταγή.
Είναι κρίμα να χάνουμε τα καλύτερα στη ζωή από λάθος πρότυπα και από φόβο. Είναι τόσα πολλά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε που χρειαζόμαστε τη βοήθεια κάποιου ειδικού. Δεν χρειάζεται βέβαια να πηγαίνουμε σε ψυχίατρο με κλειστά τα μάτια… Αν κάτι δεν μας αρέσει πάμε και αλλού για δευτερη γνώμη. Έτσι κι αλλιώς ναρκωτικά θα δώσει ο ψυχίατρος και θα ρυθμίζει την δόση . Ας είναι κάποιος που βλέπουμε και κάτι καλό.

Και ξέρετε κάτι ακόμα;
Ο φόβος απέναντι στους ψυχιάτρους και στις ψυχιατρικές ασθένειες είναι ένα είδος ρατσισμού και τον ρατσισμό τον σιχαίνομαι …
 

Πρώτη Ιανουαρίου 2008 ώρα μία και μισή πρωϊνή.

Ένα αγαπημένο χέρι μου χάρισε μια ταμπακιέρα. Πορτοκαλί. Όπως και η γραμμή στο φίλτρο.

Θυμήθηκα το πρώτο τσιγάρο στην προεφηβεία μου. Τότε ήταν το δικό μου χέρι που πρόσφερε τσιγάρο. Κάτω από τον πλάτανο του δημοτικού που τώρα έχουν κόψει.

Συγκινήθηκα. Στα τριανταένα μας είμαστε εικοσιεφτά χρόνια φίλες.

Καμμιά φορά νιώθω οτι είναι παραπάνω από μια ζωή.

Μου είπε τα χριστούγεννα πιο τραγούδι θέλει να ακούμε στην κηδεία της.

Λύγισα και άλλαξα κουβέντα. Δεν της είπα πως η αγάπη μου γι΄αυτήν είναι τόσο μεγάλη που πλανιέται στο σύμπαν.

Έτσι αν φύγει πρώτη θα βρεί την αγάπη μου εκεί που θα πάει και όλα θα της μοιάζουν οικεία.

Αν φ’υγω εγώ θα έχει τριγύρω την αγάπη μου να τη ζεσταίνει.

Το 2007 μου έκανε ένα υπέροχο δώρο. Γέννησε τον βαφτισημιό μου. Ολοκληρώθηκε με αυτήν την γέννηση και χάρισε σε όσους την αγαπάμε απέραντη ευτυχία.

Κοιτάζω την πορτοκαλί ταμπακιέρα. Βλέπω σε μια τόσο μικρή ορθογώνια εικόνα όλα τα δώρα που μου έχει κάνει.

Σ΄ευχαριστώ που είσαι φίλη μου. Κάνεις τα πάντα να μοιάζουν ευκολότερα…

Μέσα από μια αλμύρα ανατριχιαστική, γεννήθηκε ένα διαμάντι που

απελευθερώθηκε από την άκρη όσων βλέπω..

..Προσπέρασε την αρχή του άλλοτε χαμόγελου , για να πέσει στο στήθος

ελαφραίνοντας την ψυχή μου.

Τότε εκπληρώθηκε ο λόγος ύπαρξής μου

αφήνοντάς μου λυγμούς για συντροφιά.

της Queen Elisabeth

ποιός μπορεί εξ΄άλλου να πει όχι σε μια βασίλισσα;

το παιχνιδάκι έχει ως εξής:

το όνομα του ιστολογίου μου για μένα σημαίνει πολλά. Έχει συγκεκριμμένη σημειολογία στον συναισθηματικό μου κόσμο. Θα ήθελα να το δω γραμμένο στην ταμπέλα ενός μαγαζιού (του δικού μου) . Σαν σκέψη θα μου άρεσε να έχω ένα ιδιόρρυθμο καφέ στην πόλη μου .
Επίσης θα ήθελα να το δω σαν όνομα ταχύπλοου.Κάτι σαν συμβολισμό της ελευθερίας που υπάρχει στην ζωή μου. 
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής όμως μου αρέσει όταν καρφώνεται σαν όνομα σε κάποιους φίλους επισκέπτες που χωρίς την οπτική επαφή , είναι κι αυτοί κομμάτι της ζωής μου πλέον

Το σώμα βρίσκεται σε κατάσταση πανικού!   Έχω αϋπνία.  Αν κι είμαι τρομερά κουρασμένη, τ ί π ο τ α.  Χτες το μεσημέρι είχα έναν επισκέπτη στο σώμα μου .Παραδόξως ταιριάξαμε πολύ καλά.
Για αρκε΄τες ώρες μετά είχα ένα μούδιασμα στα άκρα και ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο που έδινε έμφαση στην έντονη λάμψη των ματιών μου. Ένα εσωτερικό τρέμουλο μου θυμίζει καταστάσεις φρίκης που είχα ζήσει στο παρελθόν αλλά αυτή τη φορά η αιτία είναι μάλλον ευχάριστη.
¨Οταν κατάκοπη έπεσα να κοιμηθώ το στομάχι και η κοιλιά μου μουέδιναν συνεχώς ένα περίεργα ευχάριστω συναίσθημα σφιξίματος και άλλαζαν συνεχώς θέση δίνοντάς μου την εντύπωση οτι ήθελαν να μετακομίσουν!!!
Η καρδιά μου άλλαζε συνεχώς την  σταθερή πάνω αριστερά θέση(που συνληθως έχει) κάνοντας περιπολία στο σώμα μου.
Μου ήταν πλέον φανερό το σώμα μου και το μυαλό μου δεν ήταν τα μόνασε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ήταν και η ψυχή μου
Με πήρε ο ύπνος μετά από ώρες για να ξυπνήσω μια ώρα μετά έτσι χωρίς λόγο.
Θέλω να ησυχάσω μα δε γίνεται.
Δοκίμασα όσες τεχνικές ξέρω για να κοιμηθώ αλλά το ξημέρωμα μου κλείνει πονηρά το μάτι. Με βρίσκει με κομμένη την όρεξη για φαϊ (που να το ξερα να έτρωγα πριν τη συνεύρεση!)και δυο τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα.
Μέχρι τις τέσσερις αναρωτιόμουν πότε θα φύγει η επιρροή. Η επιρροή από τη δόση έρωτα που πήρα δεν φεύγει με τίποτα. Δεν είμαι μαθημένη στα σκληρά ναρκωτικά .
Παρατηρώ τα pokemon έκαναν τη δουλειά τους. Η καρδιά μου σταθεροποιήθηκε στην πάνω αριστερά της θέση . Τα υπόλοιπα παραμένουν
…και σκέφτομαι πως χάριν των συμπτωμάτων μου έβαλα σε πολύ ψηλό βάθρο έναν άνθρωπο που προσκάλεσα με την ψυχή μου και ανταποκρίθηκε εγκάρδια. Έτσι χωρίς ιδιαίτερο λόγο , με μια ματιά, έβαλα τον προσκεκλημένο μου σε μια θέση τόσο ψηλά που είναι σίγουρο πως όταν θα τον ρίξω από κει (ή όταν πέσει μόνος του) η κρούση θα είναι αναπόφευκτη και για τους δυό μας.
Πώς γίνεται η ψυχή να χαμογελάει και το σώμα να γαληνεύει μπροστά σε ένα προδιαγραμμένο έγκλημα;
Πόσο εγωϊστικός μπορεί να είναι ο έρωτας;
Απάντηση καμμιά…Η λογική έχει παραχωρήσει τη θέση της στην τρέλα των συναισθημάτων μουγια να επιστρέψει όταν θα πέφτω μαζί του από το βάθρο για να με σώσει.
Παρ΄όλο που έχω επίγνωση της κατάστασης ακόμα νυσταζω.
Δεν την παλεύω με τίποτα
Η εφηβεία που θα μπορούσε να μου δώσει δύναμη με έχει προσπεράσει εδώ και χρόνια, για να μοιράσει τις ορμόνες τις σε αυτούς που τις δικαιούνται.
Μόνο η εφηβεία θα με βοηθούσε να αντέξω κάτι τόσο δυνατό χωρίς λόγο.
Τα τριάντα και ένα μου , μου δίνουν αντοχές για βαθιές αγάπες , για δημιουργία, για παρα πολλά όχι όμως για τον έρωτα με την πρώτη ματιά.
Επικαλούμε αυτή την δύσκολη ώρα την έφηβη που ήμουν κάποτε να με βοηθήσει,αλλά δεν ξέρει τον τρόπο. Τότε δεν ερωτευόμουν με την πρ΄ώτη ματιά.
Στα εικοσιένα μου έπαθα κάτι τόσο δυνατό όχι όμως με την πρώτη ματιά.Το ένιωσα , το γεύτικα, το έζησα χωρίς φόβο και…καταστράφηκα! Απλά.
Έκανα πολύ καιρό να μαζέψω τα κομμάτια μου, και όσα στην ταραχή μου δεν κόλλησα καλά ,τα γιάτρευα με υπομονή και αγάπη για χρόνια.
Το ίδιο όνομα, η ίδια δύναμη συναισθημάτων, το ίδιο άρωμα του έρωτα.
Χωρίς επιλογή δηλώνω καλοδεχούμενος    μόνο  που αν γίνεται  να κοιμηθώ για λίγο!

δώστε λύσεις. η ασθένεια δεν με ενοχλεί, τα συμπτώματα να φύγουν γιατι δεν παλεύονται 

Σαν ψίθυρος ανέμου
Σαν υπόσχεση που δώθηκε
Σαν πίνακας που δεν ολοκληρώθηκε
Σαν σκέψη που δεν διαβάστηκε

Αυτό ήταν που έζησα

μαζί σου…

Η ώρα πέρασε. Το φεγγάρι δίνει φως στο δωμάτιο και ηρεμία σε μένα.
Το φως που χτυπάει πάνω στα χαρτόκουτα μου θυμίοζει κάτι από ασπρόμαυρες ταινίες. Τώρα που το καλοσκέφτομαι με έναν ανεμιστήρα στο ταβάνι , ο καπνός από το τσιγάρο μου θα έμοιαζε με σκέψεις ενός ντετέκτιβ του 70.  Μόνος σκεπτικός στο σκοτάδι , αναπολεί την υπόθεση που μόλις έλυσε.
Τρεις μήνες μου πήρε να βρω ένα σπίτι να νοικιάσω.
Ευτυχώς που δεν είμαι ντετέκτιβ τελικά.
Δεν βρήκα και ότι καλύτερο. Τέλοσπάντων. Από αύριο θα πάω τα περισσότερα πράγματα και θα αρχίσω να το φτιάχνω.  Την άλλη Κυριακή θα τελειώσει η μετακόμιση.

Κάθομαι και κοιτάω το φεγγάρι. Αν και δεν θα μπορούσα να με πω ρομαντική ,δεν γίνεται να με επηρρεάσει ένα τόσο έντονο φως. ένα φως που χαρίζεται σε όλους και δεν νοιάζεται να αποδείξει τίποτα. Είναι απλά εκει, για χρόνια σε όλα όσα γίνονται. Ακόμα και για αυτούς που δεν έχουν που να μείνουν. Ακόμα και για αυτούς που περνάνε τα κάγκελα στο λιμάνι με την ελπίδα να βρεθούν λαθραία σε ένα πλοίο για την Ιταλία.
Λίγο μακριά , λίγο άγνωστα , λίγο δύσκολα αλλά κι αυτοί ένα σπίτι θέλουν. Ένα σπίτι να ριζώσουν, να ησυχάσουν και ποιός ξέρει ίσως και να ευτυχίσουν.
Μέχρι τότε εκτός από το φεγγάρι μάρτυρες της προσπαθειάς τους είναι και κάποιοι Πατρινοί που πίνουν τον καφέ τους στο θεατράκι και παρακολουθούν. Εκεί στον πρώτο όροφο της καφετέριας μπορείς να δεις αυτους που προσπαθούν να πηδήξουν τα κάγκελα. Κάποιοι από αυτούς είναιπαιδιά… και πιο πέρα βλέπεις τους φύλακες που τους κυνηγάνε.. τους κυνηγάνε φοβισμένοι ίσως και αυτοί για το μεροκάματό τους. Ίσως… Ξαφνικά η μετακόμιση μου μοιάζει τόσο εύκολη. Τα εμπόδια τόσο μικρά. Το φως του φεγγαριού τόσο φιλικό. Και η δύναμη΄μου τόσο μικρή. Πολύ μικρή για να βοηθήσω.  Μόνο μια ευχή για καλή τύχη σε όσους μετακομίζουν, σε όσους ταξιδεύουν, σε όσους αδικούνται…